Hoe je het ook wendt of keert, File sharing is al jaren een probleem (ja, we gaan het vandaag voor de verandering maar weer eens over het auteursrecht hebben).
File sharing begon ooit met het downloaden via individuele sites. Deze werden op een gegeven moment steeds vaker voor de rechter gedaagd door de auteursrechthebbenden. Vervolgens ontstond Napster die als eerste P2P sharing mogelijk maakte. Ook Napster werd op een gegeven moment door de Amerikaanse rechter gesloten. Tegenwoordig wordt voor file sharing torrents gebruikt. Aan de hand van deze geschiedenis is te zien dat wanneer sharen wordt verboden in de ene vorm, het terug komt in de andere.
Daarbij komt dat op dit moment ongeveer één derde van het internetverkeer uit BitTorrentverkeer bestaat. De overtredingen op het auteursrecht zijn dus talrijk. Een groot deel van de bevolking overtreedt dagelijks de auteursrechten.
Nu roepen veel mensen dat dit ligt aan de entertainmentindustrie, zij zou met een achterhaald businessmodel werken. Daar heeft men waarschijnlijk wel gelijk in, maar om daaruit de conclusie te trekken dat deze industrie dan maar dood moet vind ik wel erg gemakkelijk. Immers, wij willen allemaal gebruik maken van de producten van de entertainmentindustrie. En aan die producten werken wel duizenden mensen, en ook zij moeten betaald worden.
In zo een situatie kun je vinden van het auteursrecht wat je wilt, duidelijk is dat de huidige wetgeving niet voldoet. Waar een probleem in de wetgeving bestaat, is werk voor politici, althans zo moet de SP gedacht hebben. Zij heeft onlangs een ICT nota geschreven. Hierin worden ook de problemen rond het auteursrecht aangekaart.
De oplossing volgens de SP: de thuiskopieregeling uitbreiden. Op langere termijn zou deze regeling moeten worden vervangen door een internetvergoeding, een soort extra belasting op internetgebruik. De reden hiervoor is dat de SP verwacht dat een downloadverbod handhaven ondoenlijk is. Uit de nota is niet op te maken of het nu moet gaan om een belasting op datagebruik of een extra belasting op internetabonnementen. Hoe het ook zij, ik moet zeggen dat ik het een enigszins fantasieloze oplossing vind.
De huidige thuiskopieregeling is geregeld in art. 16c Aw. De wetgever is er vanuit gegaan dat een verbod op thuiskopiëren niet te handhaven is. Dit is dan ook toegestaan. Onder de thuiskopieregeling valt ook downloaden. Het downloaden van auteursrechtelijk beschermde werken is dus gewoon toegestaan. Het is echter wel verboden om die auteursrechtelijk beschermde werken, weer verder te verspreiden. Uploaden is dus verboden.
Aan wordt genomen dat dit kopiëren/downloaden een negatieve invloed heeft op de inkomsten van rechthebbenden. Het is wel zo redelijk om hen te compenseren. Dit wordt thans gedaan door middel van een extra heffing op blanco informatiedragers. Het geld dat hiermee wordt opgehaald gaat naar Stichting Thuiskopie, zij verdeelt het geld weer onder rechthebbenden.
Onder de huidige regeling is er alleen een extra heffing voor lege Cd’s, Dvd’s, minidisks en cassettebanden. In haar nota stelde de SP voor de heffing uit te breiden naar apparatuur die muziek en films kan opnemen en afspelen. In dat geval wordt het systeem dus uitgebreid naar MP3-spelers, computers, smartphones, etc… Niet meer dan redelijk zou je zeggen.
Het belangrijkste probleem met de thuiskopieregeling is echter dat er geen systeem bestaat dat bij kan houden welke content er precies gedownload wordt. Vanuit privacy overwegingen mag zo een systeem er ook niet komen. Er kan dan op twee manieren belasting geheven worden. Heffing per gebruikte bandbreedte of heffing per internetabonnement. Beide soorten heffing doen echter geen recht aan de feitelijke cultuurconsumptie van de internetgebruiker. Een ander probleem is dat het niet helder is hoe het opgehaalde geld over de rechthebbenden moet worden verdeeld.
De consequentie hiervan is dat het opgehaalde geld nooit proportioneel over de rechthebbenden verdeeld kan worden. Het is immers niet duidelijk wie recht heeft op wat. Nu is dat al een probleem onder de huidige thuiskopieregeling maar dit probleem word natuurlijk geprononceerder op het moment dat er meer geld met dit verhaal gemoeid is.
Het idee dat een simpele belasting het probleem rondom file sharing zou doen verdwijnen vind ik dan ook veel te makkelijk gedacht. Het versterken van de huidige thuiskopieregeling is in mijn ogen niet de oplossing. Iedereen wordt hier slechter van, de rechthebbenden weten niet of ze voldoende worden beloond en worden tegelijkertijd niet uitgedaagd om ondernemerschap te tonen. Ook voor de internetgebruiker is het niet duidelijk of ze niet teveel betalen en of hun geld wel naar de juiste artiest gaat.
Het door de SP voorgestelde plan doet dan ook het omgekeerde van wat wenselijk is. In plaats van een extra belasting, zou de wetgever moeten proberen een midden te vinden dat creativiteit beloont en rechthebbenden uitdaagt ondernemerschap te tonen. Hoe dit echter bereikt kan worden weet ik niet. Heeft een van jullie een idee?
Joeri
De Digitale Samenleving 
De conclusie is eigenlijk dat we een algemene belasting op hardware/software niet willen, maar we willen ook niet dat ons internetgebruik in kaart wordt gebracht. Dit, zodat van iedere gebruiker de cultuurconsumptie zichtbaar is en er kan worden afgerekend. Een duidelijk een knelpunt tussen bescherming van privacy en bescherming van auteursrechten.
Aansluitend… De boekenuitgeverijen gaan eindelijk het licht zien en willen online platforms maken t.b.v. digitale verhuur van boeken. Voor een tientje per maand kan je dan onbeperkt e-books lezen.
Een algemene belasting werkt waarschijnlijk niet en daar worden toch weer andere dingen mee gedaan. Uitgeverijen, of het nu om boeken, spelletje of muziek gaat, moeten dit verhaal oppakken. Het gaat tenslotte om hun eigen brood.
Als ik echter beginnend schrijver zou zijn geweest had ik mijn eigen platform of site laten maken. Dit kan tegenwoordig voor weinig geld. Daar had ik dan een gedeelte van m´n eigen boek, een hoofdstuk b.v., op gezet, met daarbij in hoofdlijnen de rest van het verhaal, en het voorstel om de rest van het boek te downloaden voor bijdrage naar eigen wens. We zijn tenslotte niet allemaal Nederlanders.
Juist.
Wat de hedendaagse consument wil, is op de bank zitten en met één druk op de afstandsbediening de film kijken die hij wil. Over een paar jaar heeft waarschijnlijk ieder huishouden een aantal abonnementen waarmee ze voor een vast bedrag per maand films of series kunnen kijken. Denk hierbij aan het in de VS zeer populaire Netflix.
Alleen moet nog goed uitgezocht worden hoe de rechthebbenden hun fair-share van het geld krijgen. De online-muziekdienst Spotify is reeds zeer populair, heeft ruim 4 miljoen betalende abonnees (5 of 10euro/maand), alleen zien de muzikanten vrij weinig van dit geld terug. lees: http://www.express.be/sectors/nl/media/wat-verdient-een-artiest-nu-aan-spotify-en-itunes/176108.htm
@ Kenneth @ Sjon Ik denk ook dat nieuwe businessmodelen uiteindelijk het leven van de content industrie moeten redden. Echter, de problemen die op dit moment rond dit soort initatieven spelen zijn dat ze óf niet werken óf dat de rechthebbenden niet genoeg geld zien (zoals wat kennelijk speelt rond Spotify).
Ik vraag me dan af welke rol de wetgever kan spelen bij het stimuleren van goede/nieuwe/andere businessmodelen of dat er nog andere oplossingen zijn. Van de andere kant hoeven we ook weer niet al te hoog op te geven van het vermogen van wetgeving om de maatschappij te veranderen.
I like what you guys tend to be up too. Such clever work and coverage! Keep up the very good works guys I’ve incorporated you guys to my personal blogroll. bcfgdkadfgde